Dag 21-22: Afscheid van de Filippijnen en terugreis

Na ons laatste Filippijnse ontbijt brengen we pak en zak naar beneden en stouwen we de bus vol met onze bagage en souvenirs, maar vooral het gevoel bekruipt ons dat deze studiereis voorbij gevlogen is en ons vooral de herinneringen zullen blijven bij foto's of bewegende beelden...
Pater Mark Lesage vergezelt ons naar de luchthaven en maakt met ons een ommetje langs Las Piñas waar hij lange tijd pastoor is geweest. We bezoeken de school waar een interscholen sport- en turnwedstrijd plaatsvindt en wanneer ze Fr. Mark opmerken met westerse gasten worden we op bijzondere wijze welkom geheten...
Zolang de trouwpartij in het kerkgebouw uit de Spaanse tijd nog niet begonnen is, kunnen we nog eens het doksaal bestijgen en het wereldbefaamde Bamboo-Organ bewonderen. Joke en Marie zijn hun muzikaal talent na 3 weken Filippijnen nog niet verleerd en forceren een orgelmelodietje uit dit bijzonder grootse instrument.
Het uur van vertrek nadert... Mark neemt van ons afscheid aan Nino Aquino National Airport en wij hopen dat ook komend jaar we bij deze hartelijke gastheer langs mogen komen. We staan klaar voor de lange vliegtuigreis van 3 + 13h terug naar Parijs. Kortrijk is dan niet ver meer...

Dag 20: Snorkelen in Batangas

Onze laatste volledige dag in de Filippijnen vatten we heel vroeg aan met een dagreis naar de koraalriffen van de provincie Batangas. Tussenin stoppen we halverwege de voormiddag om bij de uitgedoofde vulkaan van Lake Ta'al (het is nog gebeurd dat we na zonsondergang er aankwamen en niet veel meer konden zien). De busreis van zo'n viertal uren is meer dan de moeite waard geweest. We worden met twee bootjes naar een afgelegen resort gebracht waar we onder een stralende zon zwemvliezen en snorkel aantrekken. Voor de meesten onder ons is het de eerste keer om snorkelend kennis te maken met de kleurenpracht van verschillende exotische vissen en de prachtige grillen van moeder natuur met haar onderwaterfauna en -flora. Als broodkruimels in het water worden geworpen komen massa's gekleurde vissen op dit lokaas af. Na het snorkelen is het nog lekker genieten van de mooie namiddagzon in het water. Een prachtig ontspanningsmoment tot slot van een al even geslaagde studiereis...
We slagen er toch nog even in - voor het zonnetje ondergaat - om een ommetje te maken langs Lake Ta'al en er in Tagay Tay, midden het meer, voor een tweede keer de vulkaan te zien liggen. Dan maar 4 uur terug naar MaryHill midden het drukke verkeer. Tijdens deze lange busrit amuseren we ons met wat karaokezingen op de bus en dansen dat de bus er van wiebelt met verraste blikken van wie naast ons rijdt tot gevolg. Na het avondmaal vieren we nog enkele verjaardagen ineen bij een stukje taart op zijn Filippijns...

Dag 19: Blinden en melaatsen

In de voormiddag van onze voorlaatste volledige dag Filippijnen gaan we langs in het Centrum Caritas Manila in Pandacan Manila. Hier leidt Pater Luke Moortgat een instituut voor blinden en doven. Jammer genoeg is Pater Luke zelf niet aanwezig en zijn ook de meeste bewoners er niet, maar het blinde meisje Jennifer, dat straks naar de universiteit zal gaan, en een vrijwilligster die een zwaar anders-valiede blinde, teder ,vertellen ons over "haar kijk op de dingen" en het lot van anders-valiede verlatenen in Manila.
Op de middag gaan we eten in de Singing Cooks and Waiters, een aangenaam restaurantje waar we op zijn Filippijns qua eten en sfeer te gast zijn en studenten zelfs een danspasje wagen met de obers...
Na de middag trekken we tot bij Fr. Pol Foulon uit Wevelgem in Barangay Tala, Coloocaan City, Manila. Deze Barangay heeft zijn bekendheid te danken aan het melaatsenhospitaal en -dorp dat zich hier heeft ontwikkeld. We krijgen een introductie van de hoofdverpleger, bezoeken het hospitaal en zijn patienten, gaan we een kijkje nemen in het stoffen-poppenbedrijfje ter plaatsen waar melaatsen, vrouwen of kinderen van melaatsen hun wedde verdienen. Daarna bezoeken we nog de waardige 'beluikjes' die speciaal voor de genezen melaatsen en hun gezinnen werden gebouwd. Na een foto met Pater Pol aan het beluikje genaamd naar onze "grootste Belg" Pater Damiaan, moeten we terug de file in naar Maryhill: voor de zoveelste maal een vervelend facet van onze interessante uitstappen alhier...

Dag 18: Manila arm & rijk

Traditiegetrouw krijgen we in Manila vooral een introductie in de sociale realiteiten zoals ze zich aandienen in deze derde-wereld-agglomeratie. We bezoeken vooreerst Muntinlupa, een van de Manileese districten. We beginnen bij het project ASHI (Ahon sa Hirap = "uit de armoede opstijgen"). Op basis van de principes van Grameen-banking wordt aan vrouwen micro-kredieten verleent waarmee ze een klein zaakje kunnen opstarten, mensen werk geven en in het onderhoud van hun eigen gezin kunnen voorzien. Na een inleiding trekken we naar de squathers langs de spoorweg en mogen we een kijkje nemen in de zaakjes die in deze krottenwijk werden opgericht: een schoenmakerijtje, een souvenirfabriekje enz... Ondanks de miserie en de armoede, proberen deze mensen waardig en helemaal niet miserabel aan hun toekomst (vaak met vallen en opstaan) te bouwen... De blijdschap die van de gezichten van deze vele mensen en kinderen straalt, stemt ons in deze dagen meerdere malen tot nadenken. Slechts een steenworp verder in Muntinlupa gaan we op de middag eten en kort winkelen in de recent gebouwde Festival Super Mall. Het contrast kan nauwelijks groter zijn...
Na de middag trekken we naar wat eens Smokey Mountain was en waar Fr. Ben Beltran ons leert meedromen met de dromen van zijn mensen die vroeger leefden van de afvalverwerking. Afvalverwerking en -selectie als speerpunt van deze Barangay ipv van dumpen zoals we op vele andere plaatsen in Manila zien, bouw van een ecologisch verantwoord kerkgebouw, een plantage met bio-groenten, zijn computer-learning voor de straatkinderen, computergestuurde aankopen zonder de winsten van tussenpersonen op de rug van deze allerarmsten... Nadat we een schitterend choreografisch optreden krijgen van zijn jongeren die Mindanao in beeld brengen, wandelen we de stofferige afgesloten afvalberg op: kinderen spelen er, zoeken er nog naar iets waardevols, telen er camote om op te knabbelen; een man komt ons vertellen hoe arm iedereen er wel is... We houden er ons wat bezig - wat is bezighouden op deze plaats? - zodat we, wegens het drukke verkeer, opnieuw de zonsondergang over Manila vanop het terras van Maryhill missen.

Dag 17: Naar Manila

's Morgens is iedereen vlot klaar om tegen 9 uur te vertrekken, alleen lijkt de bus er nog niet te zijn die ons naar Manila moet brengen. Wat over en weer gebel leert dat de bus er toch wel degelijk is, maar aan de de andere kant van de universiteit staat. Ja, misschien toch wel ergens te begrijpen: de guards die aan de poorten van alle gebouwen de security verzekeren, moeten op deze dag werken, terwijl alle ambtenaren en werknemers van presidente Gloria Macapagal Arroyo (GMA) dit verlengde weekend krijgen; ze hadden vandaag ook liever niets gedaan.
Als de bus gevonden is, nemen we op een officiele manier afscheid van Fr. Eugene Van Ackere en de twee Filippijnse studenten geneeskunde, Michael en Vincent, die ons de hele reis in de bergprovincie vergezeld hebben. Wij danken Eugene voor de de derde keer dat hij voor onze studenten geneeskunde van de KULAK als Big Commander in Chief op onze bergreis optrad en als duiveltje-doe-'t al bij alle problemen die ons overkwamen op weg naar/in Sagada, Bontoc, Mainit, Banawe, Mainit, Mayoyao en Bayombong. Dank aan de twee studenten die ons meehielpen mee te kijken naar de realiteiten zoals ze zich voor hen in de (nabije) toekomst aandienen. Na een stop en bezoek aan het Veteran's Hospital van Bayombong, zeggen we hen definitief vaarwel.
De weg naar Manila is voor een Belg niet zo lang (slechts 320km), maar duurt vooral lang. Als we met een tussenstop in Jollibee van San Jose, zo'n 9 uur later dan ons vertrek in Maryhill Tay-Tay aankomen, beseffen we dat het verkeer in Metro Manila voor de komende dagen een lijdensweg wordt... Gelukkig staat Pater Marc Lesage ons al gastvrij op te wachten en maken de BBQ met zicht om Manila by Night en de fris getapte San Miguel veel goed...

Dag 16: In Bayombong - Solano

Na de vele reisperikelen wordt onze laatste zondag in Bayombong inderdaad eerder een rustige dag. Wie dat wil kan mee naar de laatste mis en hoogmis van die voormiddag om 8.30 am in de kathedraal (die van 5 en 7 am) waren al voorbij. In de goed gevulde kathedraal met jonge mensen en veel kinderen is het haast geen seconde stil: kinderen lopen rond, spelen het spel van de morgen verder, laten zich een ballon kopen om wat rustiger te worden. Engels en de lokale taal wisselen elkaar snel af in zang en teksten. De priester heet ons ook in het bijzonder welkom waarop de aanwezigen ons begroeten met een spontaan applausje. Tot de middag is iedereen vrij om wat rond te lopen links of rechts, of zich te laten verrassen door de warmte die snel aan het stijgen is.
Na de middag gaan we naar de Cockpit van Solano om enkele gevechtjes van de kemphanen en de show errond eens mee te maken. Eerst worden de hanen getoond, enkele bookmakers krijgen eerst de kans om te wedden, daarna mag iedereen onder elkaar weddenschappen afsluiten onder een oorverdovend geroep, vechten de hanen till death or dishonour, en wordt nadien het geld uitgewisseld... Niet echt verheffend, maar interessant om gezien te hebben voor inwoners van een land waar deze 'dierensport' verboden is...
Terug in St. Mary's verlaten de drivers Rudy en Boyet ons met slechts een van (de tweede staat nog met motorpech in Mayoyao...) Wij danken hen voor hun schitterende diensten en wensen hen een goede terugreis naar Baguio toe. We nemen avondmaal blijven nog wat buiten napraten of zingen bij een lied uit de codex van Thomas. De enen zoeken hun bed op, de anderen blijven op het binnenplein nog wat staren naar de sterren...

Dag 15: Naar Bayombong

Zoveel was onmiddellijk duidelijk: we zouden niet over de van met pech kunnen beschikken om naar Bayombong te reizen. De drivers laten hem in Mayoyao staan en zullen hem later (laten) repareren en naar Baguio terugbrengen. Hoe in Bayombong geraken? Tien studenten en bagage achterlaten lijkt niet de beste oplossing, dus moeten we ons verhelpen met de middelen die we hebben. De extra bagage wordt in de andere van en pick-up getast en wie niet meer meekan neemt de bus die er normaal om 9h45 zou zijn (het werd 10h30).
Snel beslissen enkelen de reis naar Santiago te maken op het dek van de bus, 4 meter boven begane grond en ze beschermen zich, na menige waarschuwing, tegen de brandende zon. De anderen zitten gewoon in de bus à la Philippino... De pick-up en van volgen of rijden voor. Na een middagse tussenstop wordt de reis tot Santiago verdergezet. Ongetwijfeld hebben de busreizigers, naast het warme klimaat van de lowlands dat we tegemoet rijden, van de andere views in het Filippijnse landschap kunnen genieten (omdat ze hoger zitten in een bus). In Santiago wordt wat onderhandeld en met een van rijden de busreizigers door tot de Saint Mary's University te Bayombong waar we de komende twee nachten zullen logeren. Eind goed, al goed: we zijn allen geraakt waar we moesten zijn...
Na het avondmaal wordt snel een douche genomen om het zweet en stof van die dag weg te spoelen. De vrouw des huizes van het verblijf laat een karaoke-toestel erbij halen dat voor een deel van de avond voor de groepsontspanning zorgt. Na een tijd zingen, gaan enkelen slapen, praten buiten na bij avondzwoele temperaturen of kijken tot lang in de nacht naar de sterren...

Dag 14: Naar Mayoyao; pech op de weg part 2

De weg van Banawe naar Mayoyao is slechts 40 km en neemt met een een sterke terreinwagen zo'n 3 uur in beslag. De vans geladen met studenten en bagage, zullen er zeker meer over doen, that's for sure. Deze weg lijkt namelijk op een slecht onderhouden 'boskarierre' en als je op bepaalde momenten een tegenligger moet kruisen met aan de linkerkant een rotswand en rechts een afgrond dan vraagt dit tijd en behendigheid van de drivers om de klus te klaren. So far, so good tot een van de vans meer en meer lijkt te slepen tegen de stenen waaraan een lekke band ten grondslag ligt.
Dit is snel verholpen tot een van de vans op 9 km van Mayoyao lijkt achter te blijven. Gaan kijken lijkt de enige oplossing en olieverlies met motorpech ligt aan de oorzaak... We rijden met de pick-up en een van de vans door naar Mayoyao, zetten er de eerste groep studenten af, keren met een jeep terug die de van vanuit de bergpas sleept tot het katholiek parochiaal centrum. We eten iets later ons middagmaal dan voorzien en trekken in op onze eenvoudige slaapgelegenheid. Nadien bezoeken we het lokale hospitaal en trekken met enkele extra 4X4's de bergtoppen in naar het viewpoint in de hoogte. Wat we hier zien aan panorama over de rijstvelden, zo goed als zeker 300 graden, is ongelooflijk!
Na het avondmaal hebben de vrienden van de parochie ons, als verrassing, een avond bezorgd met lokale muziek (gong) en dans; ook onze meisjes zetten in local weaving hun beste beentje voor. Voor de jongens ontbreekt de string en zij dansen dus niet mee... Hierna zingen de locals spontaan enkele liederen die een mix vormen van nationale lokale fierheid, persoonlijke Filippijnse trots, verheerlijking van de natuur, religieuze emotie... Wanneer ze ons om een zingend antwoord vragen, ervaren we hoe groot de culturele tegenstelling wel is... Bij een stukje taart, rijstwijn of een biertje genieten we rond het kampvuurtje na, en na de wederzijdse slot- en dankwoordjes zoeken we ons bedje op...

Dag 13: Naar Hapao

Na onze eerste overnachting in Banawe trekken we erop uit naar Hapao waar zich tussen de rijstvelden een klein kerkje bevindt dat enkel via de 'rijstpaden' te bereiken is. We bereiken na enkele kilometers evenwichtsoefening en overwinning van onze hoogtevrees een kleine zwavelhoudende warmwaterbron. Maar nog heerlijker lijkt het onder een stralend zonnetje ons af te koelen in het klaterende en bruisende riviertje naast de bron. Na de pic-nic zoeken een paar waterratten nog even het water op, maar het zonnen valt ook wel in de smaak. Na onze wandeling terug tussen de rijstvelden bezoeken we het Hungduan Municipal Hospital waar opnieuw slechts een beperkt aantal patiënten aanwezig is... Men heet er ons van harte welkom en hoopt er ons terug te zien, om ons bvb vrijwillig in te zetten of met medisch materiaal... Wanneer we in het ziekenhuis zijn valt de electriciteit uit. Maar dit is niet alleen een Filippijns probleem, als onze geruchten juist zijn. Alleen had ook Banawe bij onze aankomst geen electriteit, tot ver na het invallen van het donker omstreeks 18h. Gelukkig kan ons hotel terugvallen op een generator die nodig is om ons avondmaal klaar te maken. Tegen 19h zien we tegen de helling de lichten aanflikkeren: het euvel is opgelost. Opnieuw sluiten we onze avond af op het terras: notities makend over deze reis, kaartend of luisterend naar een mogelijke oplossing voor een eeuwenoud probleem uit de fysica...

Dag 12: Naar Banawe

Op weg naar Banawe wordt duidelijk hoe ieder jaar opnieuw de wegeninfrastructuur er beter op wordt. Er wordt, aan de kant van de Mountain Province alvast stevig gewerkt aan de verbindingsweg tussen Bontoc en Banawe. Na een tussenstop in een lokale Barangay waar de eerste prachtige beelden van uitgestrekte rijstvelden zich laten op gevoelige plaat leggen, en heel wat kronkelen bereiken we Ifugao via Polis Mountain (bewakingspost van het leger) waar we ons dicht bij de wolken bevinden. Daarna dalen we af naar Banawe waarvan we plots het begin van de vallei zien. Dit prachtige landschap, dat het resultaat is van het samenspel van natuur en cultuur, bestaat volgens de lokale overlevering reeds van 1000 vr Chr. Aan de verschillende viewpoints bevinden zich heel veel winkeltjes waar, na de pic-nic, heel wat houtsnijwerk wordt aangekocht dat straks menige Kortrijkse studentenkamer of als geschenkje de ouderlijke huiskamer zal versieren. Terwijl we de lokale bewoners het hout zien carven, wandelen we onder een stralend zonnetje de weg stadinwaarts naar beneden.Na onze intrek in het hotelletje trekken we naar het (evangelische) Good News Clinic waar zoals in menig private hospital weinig zieken aanwezig zijn. In het lokale publieke Municipal Health Care Unit lijkt men het die dag drukker te hebben gehad. Na het avondmaal wordt nog wat nagekaart op het terras dat bij klaarlichte dag uitzicht heeft op de rijstterassen.

Dag 11: Naar Mainit

Nog een geluk: deze morgen stond er toch geen 'hond en vis' op het menu: op 1 april konden ze vis noch hond meer leveren...
We vertrekken vanuit het centrum Teng-Ab nog hogerop richting Mainit langs een veredelde gravé-weg met een paar betonstroken waarop twee gemotoriseerde voertuigen elkaar nauwelijks kunnen passeren. We bereiken na een 10-tal kilometer (=45 minuten) met prachtige vergezichten, de Barangay Guina-ang. Waren gisterenavond bij het kaartspel hearts, diamonds, clubs of spades troef, hier is het poverty... In kleine platen hutjes van 4 op 4, omringd door rijstveldjes, (over)leeft men vaak met een kleine tien mensen samen. We splitsen ons in groepjes op en lopen eens tussen de huisjes door, of leggen aan de hand van een wereldbol uit de klas aan enkele tienermeisjes uit dat niet alle blanken Americanos zijn, maar bvb ook uit Europa kunnen komen.
We wandelen nog een 3-tal kilometer verder naar een nog groter "hol van Pluto", nl. Barangay Mainit, maar dit om een heel speciale reden... Misschien heeft de theologische commissie van het Vaticaan het 'voorgeborchte van de hel' vorig jaar afgeschaft, en toch moet die nog bestaan denken wij sinds vandaag. Mainit (15 km van Bontoc) is bekend om zijn warmwaterbronnen en de zwavelhoudende dampen die zij afscheiden. Tussen de huisjes van 'krot en kompanie' bereiken we met enkele spelende jongetjes de plaats waar het water zich stomend en brobbelend een weg naar het aardoppervlak zoekt. Helse warmte, adembenemende zwaveldampen. (Zou Lucifer hier toch nog ergens rondwaren?) Voor de bewoners van dit boerengat is deze bron blijkbaar de normaalste zaak van de wereld, voor ons veeleer een wonderlijk fenomeen van onze Moeder Aarde.
Na de pic-nic ter plaatse in wat op zijn Filippijns ooit eens wellness-center wordt met zwavelhoudende baden, keren we Bontoc-waarts terug. De studenten houden zich nog wat bezig op de jaarlijkse lokale cultuurmarkt Lang-ay, vanwaar ze misschien nog enkele traditionele handicrafts voor jullie als cadeautje meebrengen...

Dag 10: Bontoc

Na het ontbijt, waarbij voor Thomas het Happy Birthday (20!) wordt ingezet, blijven we in Sagada nog wat hangen in de Municipal Hall waar enkele dokters de bloeddruk komen nemen en diabetestests uitvoeren en daarrond vorming proberen te geven.
In Bontoc bezoeken we het volkenkundig museum waaraan de persoonlijke collectie van Zr. Basile Gekiere, afkomstig uit Dentergem (zuster van de Jacht) ten grondslag ligt. Deze uitgebreide verzameling bestaat uit artefacten en rituele objecten van 7 verschillende etno-linguistieke groepen uit de Cordillera's die dikwijls allemaal onder de noemer Igorots werden aangeduid. Er worden heel wat ansichtkaartjes gekocht die morgen, dinsdag, op de bus zullen gaan: wanneer komen ze bij jullie aan?
Na het middagmaal in Teng'Ab, het bisschoppelijk centrum van het apostolisch vicariaat, nemen we voor 2 nachten intrek in onze kamers. Daarna krijgen we een rondleiding in het lokale provinciale ziekenhuis: een dame geeft ons omstandig uitleg en leidt ons rond in de heel verschillende diensten en vraagt of wij hen geen (tweedehands) computer kunnen cadeau doen... Na dit medische luik gaat elk een beetje zijn eigen weg in de stad, bvb door eens de karabau's van dichterbij te gaan bekijken aan het water. In plaats van met de vans de berg op te rijden naar het bisschoppelijk pastoraal centrum, nemen alle studenten voor de eerste keer een tricycle. In het centrum nemen we rustig de tijd om met een prachtig zicht vanaf de berg Bontoc te bekijken. In de avond worden de kaarten bovengehaald, trucjes uitgehaald, geschaakt in het groot... En wat we niet mogen vergeten: na de chocolade-ijs (een deugddoende verfrissing in het warmhete Bontoc) drinken we op de gezondheid van de jarige van de dag (er volgen er namelijk nog enkele...). Eugeen moet nog een aankondiging doen: hij heeft niet kunnen vermijden dat morgenochtend dogmeat en fish op het menu staan bij het ontbijt...

Dag 9: Sagada

Sagada is de nummer 2 in de toeristische gidsen die de bergprovincie beschrijven. 's Morgens vroeg (voor ons toch) worden we uit onze slaap gewekt door een fanfare in de verte: ze begeleidt de stoet van oud-studenten van de lokale school die jaar per jaar in de stoet mee opstappen; enkele jongeren voeren een lokale traditionele dans uit op de tonen van een gong.
Sagada heeft zijn vermaardheid te danken aan de ondergrondse grotten waaronder de Lumiang Cave (een beetje zoals ons grotten van Han). De afdaling in de cave is een hele belevenis en vereist stevig schoeisel, hoewel dit voor onze Filippijnse gidsen een klusje is dat zij verrichten op hun 'sloffen'. De vleermuizen kwetteren boven onze hoofden en kijken niet om naar onze menselijke aanwezigheid om hun uitwerpselen rijkelijk rond te strooien... Alle studenten wagen zich door de ondergrondse beek en wrikken zich lenig door de speleologieholte om het tweede deel van de grotten te betreden. Anderhalf uur later bereiken allen (al dan niet met een lichte blauwe plek) de uitgang van de grotten.
Op de terugweg slaan we met onze gidsen een zijweg in om de opeengestapelde coffins te bezoeken bij de ingang van de Burial Cave. Eeuwenlang (tot voor de kerstening begin 19de eeuw) behoorde het tot het dodenritueel van de inwoners van Sagada om hun overledenen tegen de rotswand op te tassen of op te hangen.
Na een pic-nic en douchebeurt bezoeken we na de middag het private episcopaalse (anglicaanse) St. Theodore's Hospital waar dokter, verpleegsters en personeel zitten te wachten op patiënten... Achter de Anglicaanse kerk gaan we op weg naar de Echo Valley waar zich nog een paar hanging coffins bevinden. Wanneer we door het christelijke kerkhof wandelen grazen de koeien op hun gemak tussen de graven en zit een groepje jongeren op de zerken te lachen en te praten: iets wat wij ons moeilijk kunnen inbeelden...
Enkelen gaan terug naar de winkeltjes in het dorp, anderen gaan mee naar de zondagsmis van de katholieke parochie. Tot onze verrassing komt er nauwelijks iemand opdagen van Sagada zelf (er was het feest van die dag!) tenzij enkele lieve misdienaartjes van de aanpalende Barangay en 3 lokale mensen. Wanneer de pastoor Fr. Eugeen ziet laat die aan hem het zondagswerk over. Na de mis voeren we - in een regenbui - de misdienaartjes naar huis en bezoeken we de lokale barrio waar zij wonen. 's Avonds eten we samen 'vrij westers' in het Yoghurt House, en wordt onze laatste avond Sagada afgesloten in de lokale pubs...

Dag 8: Van Baguio naar Sagada

Deze morgen vroeg verlieten we definitief Baguio richting Sagada. Twee Filippijnse studenten geneeskunde, Michael en Vincent vergezellen ons. Op onze weg naar Sagada stoppen we in het Atok General Hospital van Sayangan waar we een rondleiding kregen door een van de verpleegsters. Er waren deze zaterdagmorgen in dit kleine ziekenhuisje een paar patienten aanwezig, waaronder een kindje dat enkele uren voordien het levenslicht zag. Enkele lokale jongens spelen een partijtje basketbal tegen An-Sofie en Bieke. We eten in een treffelijk restaurantje een stuk verder. Wanneer we op de markt van Abatan stoppen bezoeken we het Local Health Care Unit, waar een dokter ons info geeft over hoe aan geneeskunde wordt gedaan in een klein dispensarium. Aangezien er door enkele de nacht ervoor niet zoveel werd geslapen, wordt deze schade gedeeltelijk ingehaald tijdens de rit naar Sagada: daarmee ongaat ook wel enkelen de mooie landschappen van de Cordilleras die we binnenrijden. In vergelijking met vorig jaar is men aan de weg naar Bontoc, waar we de afslag naar Sagada moeten nemen, dankzij de duidelijk geafficheerde hulp van presidente Gloria M. Arroyo, druk aan het werk. Aangezien men geen omleidingen kan organiseren, worden op heel onregelmatige plaatsen aan een kant van de weg stukken beton aangelegd: ooit - volgend jaar? - zal de puzzel wel eens samenvallen. De eerste regen overvalt ons, als dit jullie kan troosten... Eens in Sagada nemen we onze intrek in het hotelletje en nemen het avondmaal. Daarna wat ruimte om nog wat te drinken en na te praten, onze mails te checken, of hun bedje op te zoeken...

Dag 7: Vierde dag Baguio

Zo zit ons verblijf in Baguio er weldra weer op. We volgden hier tot gisteren colleges en we dompelden ons vandaag nogmaals onder in het ziekenhuisleven van deze stad. Met de helft van de groep trokken we opnieuw naar het Baguio General Hospital (= openbaar ziekenhuis), dat merkelijk groter is en als enig ziekenhuis een afdeling psychiatrie heeft. In het Sacred Heart Hospital van het SLU hebben we stilaan allemaal de verschillende diensten doorlopen en het dus allemaal al gezien.
Omstreeks 15h gaan we op wandel in de Baguio Central Market. Je hebt in Baguio de westers ogende Super Mall die we al vaak bezochten, maar hier dompelen we ons onder in de Filippijnse marktcultuur. In de warmte van de namiddag verkoopt men er aan geïmproviseerde kraampjes vis en vlees, fruit en noten enz... Zonder aircon krijgen we er de geuren en warmte gratis bij. Hier loop je best ook niet met opzichtelijke handtas of portefeuille: "voor hetzelfde geld" kom je zonder terug...
Tegen 17h30 nemen we de taxi naar Sunflower Children's Center, een psychotherapeutisch centrum voor misbruikte, verlaten en moeilijk handelbare kinderen, dat gerund wordt o.l.v. Pater Geraldo Costa, Braziliaans Scheutist in Baguio. Via vrije speltechnieken van deze kinderen proberen de therapeuten te ontdekken wat de problemen zijn en deze te verhelpen.
We sluiten onze laatste avond Baguio af met een etentje in de Mall, waarbij we bvb een Australische T-Bone met frietjes achter de kiezen slaan. Nadien splitst de groep zicht uiteen en gaat de helft rustig een pintje drinken, terwijl anderen de Nevada Square opzoeken, de uitgaansbuurt voor Filippijnse jongeren.
Morgen verlaten we het westers aandoende Baguio en trekken we de bergen in richting Sagada. We zoeken hoger de Filippino-cultuur en gewoonten op...

Dag 6: Derde dag Baguio

Misschien de meest gewone dag van onze 4 in Baguio: zoals gisteren ziekenhuisbezoek in de voormiddag en in de namiddag 2 colleges. Het nieuwe zou er voorwaar een beetje vanaf lijken te zijn, ware het niet dat we in het ziekenhuis, ondanks de zomervakantiekalmte, interessante cases kunnen meemaken. En we realiseren ons hoe, ondanks gelijkenissen, veel toch anders is als bij ons.
Als we bovendien met de helft van onze groep (morgen de andere helft) vanuit het Universitaire SLU Sacred Heart Hospital even om het hoekje gaan kijken in het openbare Baguio General Hospital, vallen ons de opmerkelijke verschillen op binnen de medische zorg van een en dezelfde stad. In de namiddag opnieuw lessen... de koffie of cola in de pauze helpen om de aandacht er (een beetje) bij te houden!
We moeten misschien nog even wennen aan de Filippijnse stijl van het eten ("weeral van die zoete saus op ons slaatje", "wat is die blubber in ons dessert?", "wanneer zal het eten eens warm hebben?"), maar binnenkort praten we er zelfs niet meer over, en voor wie toch nog zin zou hebben in een frietje: de weg naar de Super Mall is wel de heuvel op, maar toch niet ver.
Gedreven door mensen is de leuze van onze Provincie West-Vlaanderen. Dit zagen we deze middag ook weer eens bevestigd dankzij het werk van Ignaas Demyttenaere hier in Baguio. In het Institute for Inclusive Learning worden studenten van de School for Education bewust gemaakt dat blinde kinderen niet in bijzondere scholen moeten worden samengebracht, maar best in hun eigen lokale context (dorpsschooltje) onderwijs kunnen genieten. Daartoe worden leerboeken omgezet in braille of - dankzij wat ooit West-Vlaamse spraaktechnologie was - digitaal ingesproken. Een groepje vakantievrijwilligers was bovendien bezig met afgedankte paraplu-ijzertjes telraampjes aan het samenknutselen. Het verguldt de pil, als ik zie dat een deeltje van mijn provinciebelasting hieraan kan worden besteed...

Dag 5: Tweede dag Baguio

Deze morgen begon met een eerste contactname met het ziekenhuis. De studenten werden in 4 groepjes opgedeeld en onder leiding van de chief van hun dienst in de verschillende afdelingen rondgeleid.
Aangezien het na Pasen wel vaker een kalme periode is, zijn niet overal evenveel patiënten, maar toch voldoende om een eerste indruk te krijgen. De tijd die rest biedt daarom des te meer kansen om uit te wisselen over de verschillen en gelijkenissen van een opleiding geneeskunde aan de K.U.Leuven en die in de Filippijnen. Na de middag volgen twee inleidingen die niet altijd evenveel volgbaar zijn, maar dit ligt dan misschien wel vooral aan de namiddagmoeheid - laten we maar zeggen dat de jetlag ook nog zijn slopende werk doet en dat het niet alleen aan de lange avond van gisteren te wijten is...
Ieder moment is goed om van het aangename zomerzonnetje van Baguio te genieten. En als we ons op aanraden van de grootoom van medereiziger Elke, pater Lode Wostyn, door blinde masseurs/masseuses in een massagekliniek onder handen laten nemen, heeft veel negatieve energie ons lichaam kunnen verlaten...
Het lijkt een rustige avond onder elkaar te zullen worden in de plaats waar we logeren...

Dag 4: Eerste dag Baguio

Zo, onze eerste dag Baguio zit erop!
Deze morgen kregen we van de decaan een introductie op de inleiders van het het 4-daags seminarie "endemic diseases in the Philippines", waarna de eerste docent ons te woord stond. Daarna legde een student ons uit waarvoor het MOMFI staat: studenten en dokters van het Universitair Ziekenhuis zorgen ervoor dat tijdens hun vrije tijd de bewoners van de meest verwijderde gebieden de eerste gezondheidszorg wordt toegediend. Zoals beloofd krijgen zij uit de opbrengsten van de wekelijkse KULAK-broodmaaltijden op dinsdag in de Zweetkelder 1000 euro om de basisgezondheidszorg aldaar mee te helpen verzekeren.
Na de middag worden de nodige euro's in pesos gewisseld om, eens de inleidingen van opnieuw 2 professoren van de Medical School van de Saint Louis University voorbij, naar de Super Mall te gaan, ons te laten imponeren door de schittering van de vitrines en, zonodig, enkele inkopen te doen. Intussen is de vermiste bagage op de middag toegekomen in Baguio, zodat de ontriefden geen beroep meer moeten doen op de goedheid van hun medestudenten.
Na het avondmaal gaan we op zoek naar illegaal gekopieerde, en dus goedkope CD's. In tegenstelling tot vroeger jaren zijn die niet meer zo algemeen beschikbaar.
We zakken dus af naar een lokale pub - niet de Rumour's in de Session Road - want met 20 is die te snel volzet; maar in de pub met crooners die alleen maar Amerikaanse nummers spelen, maakt men snel plaats voor zo'n grote groep. Na een paar goedkope Red Horses of coctails durven ook wel een paar van onze studenten de gitaar ter hand te nemen om Mia van Gorki of Metallica in te zetten. Bij de inzet blijft het evenwel...
Sneeuw is hier niet te bespeuren, de zon geeft lekkere warmte (koeler dan in Manila!) en we dromen de dag van morgen stilaan tegemoet waarbij het het Universitair Ziekenhuis zullen induiken...

Dag 1-2-3: Pech op onze weg...

Toen we zaterdagmorgen omstreeks 7 uur goed op tijd richting Parijs vertrokken hadden we niet in het minst kunnen vermoeden dat het, vanavond maandag, een aankomst in Baguio zou worden met meerdere hindernissen...
Dat de zekering van de ruitenwisser van de nieuwe bus gesprongen was - toch wel nodig bij regenweer op een autostrade - was maar klein bier bij wat zou volgen. Vlot ingecheckt, stonden we zaterdag omstreeks 13h klaar om te boarden, toen de mededeling kwam dat we pas om 15h15 zouden kunnen instappen wegens een electronisch defect. Om 15h15 werd het 17h45... En toen omstreeks dat uur links en rechts door de verantwoordelijken van de luchtvaartmaatschappij nog eerder paniekerig werd rongebeld, zagen we de regenbui al hangen. De vlucht werd uitgesteld tot zondagvoormiddag. Ontgoocheling alom, vooral omdat Hong Kong voor vele medereizigers maar een tussenstation was om door te vliegen naar Hanoi, Manila, Tokio enz... Zouden we daar nog wel vlot verbinding kunnen krijgen? Er werd meegedeeld dat we in Parijs mochten overnachten in het Pullman Hotel en dat we er met bussen heen zouden worden gebracht.
Na die eerste overnachting in Parijs werden we op zondagmorgen vroeg gewekt en met meer dan 300, na een ontbijt, opnieuw naar Charles de Gaulle gebracht om zogezegd om 11 h op te stijgen. Vlug werd duidelijk dat dit niet zou lukken omdat, naast die grote groep, de computers ook niet echt hun werk wilden doen. Over verbindingen in Hong Kong durfde men niets garanderen. We besloten om, als we in Manila raakten, onmiddellijk door te reizen naar Baguio: Paters Marc Lesage en Eugene Van Ackere werden vanuit Parijs hiervan op de hoogte gebracht. Naast de luchtvaartmaatschappij beloofde ook het reisbureau zijn best te doen om ons vanuit Hong Kong in groep op het vliegtuig naar Manila te zetten; maar niemand kon iets beloven...
Toen na tellen en hertellen (het aantal ingecheckte personen klopte niet met het aantal dat geboard was) stegen we, met veel onzekerheid, op uit Parijs omstreeks 13h45. Zo'n 11h later (+7h tijdsverschil) kwamen we om 7h45 deze morgen in Hong Kong aan.
Zouden we nog samen snel in Manila raken? Overnachting in Manila hadden we afgezegd, maar zou de busmaatschappij alles geregeld kunnen krijgen om ons later op te pikken? Na vooral de handige tussenkomst van Prof. Callewaert was alles toch in orde en konden we tegen 9h samen het vliegtuig op naar Manila.
Maar ten einde is de lijdensweg op dit moment nog niet, want toen we deze middag tegen 11h30 de bagage verzamelden, bleek die van 4 studenten nog in Hong Kong te staan... Men beloofde ons die met de volgende vlucht naar Manila te sturen en deze zal ons morgen worden bezorgd!
Na een 7h durende busreis bereikten we uiteindelijk deze avond Baguio, waar Eugene ons stond op te wachten. Na een avondmaal betrokken we onze kamers, testten we een eerste karaoke-bar, en na een eventueel verfrissend bad en een verkwikkende slaap kijken we al uit naar morgen.
Om een lang verhaal kort te maken: in plaats van in twee dagen deden we er drie dagen over om onze bestemming te bereiken; we missen nog bagage welke ons morgen zou moeten worden bezorgd; door het schrappen van een overnachting in Manila, zitten we evenwel nog steeds op schema!
Hopelijk hebben we van het ergste op deze studiereis al ons deel gehad...

Welkom

Welkom op de blog van de studiereis 2008 naar de Filippijnen.

Misschien is het al eens interessant om de blogs van de vorige studiereizen te bekijken.
- de studiereis 2007
- de studiereis 2006