Dag 7: Vierde dag Baguio

Zo zit ons verblijf in Baguio er weldra weer op. We volgden hier tot gisteren colleges en we dompelden ons vandaag nogmaals onder in het ziekenhuisleven van deze stad. Met de helft van de groep trokken we opnieuw naar het Baguio General Hospital (= openbaar ziekenhuis), dat merkelijk groter is en als enig ziekenhuis een afdeling psychiatrie heeft. In het Sacred Heart Hospital van het SLU hebben we stilaan allemaal de verschillende diensten doorlopen en het dus allemaal al gezien.
Omstreeks 15h gaan we op wandel in de Baguio Central Market. Je hebt in Baguio de westers ogende Super Mall die we al vaak bezochten, maar hier dompelen we ons onder in de Filippijnse marktcultuur. In de warmte van de namiddag verkoopt men er aan geïmproviseerde kraampjes vis en vlees, fruit en noten enz... Zonder aircon krijgen we er de geuren en warmte gratis bij. Hier loop je best ook niet met opzichtelijke handtas of portefeuille: "voor hetzelfde geld" kom je zonder terug...
Tegen 17h30 nemen we de taxi naar Sunflower Children's Center, een psychotherapeutisch centrum voor misbruikte, verlaten en moeilijk handelbare kinderen, dat gerund wordt o.l.v. Pater Geraldo Costa, Braziliaans Scheutist in Baguio. Via vrije speltechnieken van deze kinderen proberen de therapeuten te ontdekken wat de problemen zijn en deze te verhelpen.
We sluiten onze laatste avond Baguio af met een etentje in de Mall, waarbij we bvb een Australische T-Bone met frietjes achter de kiezen slaan. Nadien splitst de groep zicht uiteen en gaat de helft rustig een pintje drinken, terwijl anderen de Nevada Square opzoeken, de uitgaansbuurt voor Filippijnse jongeren.
Morgen verlaten we het westers aandoende Baguio en trekken we de bergen in richting Sagada. We zoeken hoger de Filippino-cultuur en gewoonten op...

Dag 6: Derde dag Baguio

Misschien de meest gewone dag van onze 4 in Baguio: zoals gisteren ziekenhuisbezoek in de voormiddag en in de namiddag 2 colleges. Het nieuwe zou er voorwaar een beetje vanaf lijken te zijn, ware het niet dat we in het ziekenhuis, ondanks de zomervakantiekalmte, interessante cases kunnen meemaken. En we realiseren ons hoe, ondanks gelijkenissen, veel toch anders is als bij ons.
Als we bovendien met de helft van onze groep (morgen de andere helft) vanuit het Universitaire SLU Sacred Heart Hospital even om het hoekje gaan kijken in het openbare Baguio General Hospital, vallen ons de opmerkelijke verschillen op binnen de medische zorg van een en dezelfde stad. In de namiddag opnieuw lessen... de koffie of cola in de pauze helpen om de aandacht er (een beetje) bij te houden!
We moeten misschien nog even wennen aan de Filippijnse stijl van het eten ("weeral van die zoete saus op ons slaatje", "wat is die blubber in ons dessert?", "wanneer zal het eten eens warm hebben?"), maar binnenkort praten we er zelfs niet meer over, en voor wie toch nog zin zou hebben in een frietje: de weg naar de Super Mall is wel de heuvel op, maar toch niet ver.
Gedreven door mensen is de leuze van onze Provincie West-Vlaanderen. Dit zagen we deze middag ook weer eens bevestigd dankzij het werk van Ignaas Demyttenaere hier in Baguio. In het Institute for Inclusive Learning worden studenten van de School for Education bewust gemaakt dat blinde kinderen niet in bijzondere scholen moeten worden samengebracht, maar best in hun eigen lokale context (dorpsschooltje) onderwijs kunnen genieten. Daartoe worden leerboeken omgezet in braille of - dankzij wat ooit West-Vlaamse spraaktechnologie was - digitaal ingesproken. Een groepje vakantievrijwilligers was bovendien bezig met afgedankte paraplu-ijzertjes telraampjes aan het samenknutselen. Het verguldt de pil, als ik zie dat een deeltje van mijn provinciebelasting hieraan kan worden besteed...

Dag 5: Tweede dag Baguio

Deze morgen begon met een eerste contactname met het ziekenhuis. De studenten werden in 4 groepjes opgedeeld en onder leiding van de chief van hun dienst in de verschillende afdelingen rondgeleid.
Aangezien het na Pasen wel vaker een kalme periode is, zijn niet overal evenveel patiënten, maar toch voldoende om een eerste indruk te krijgen. De tijd die rest biedt daarom des te meer kansen om uit te wisselen over de verschillen en gelijkenissen van een opleiding geneeskunde aan de K.U.Leuven en die in de Filippijnen. Na de middag volgen twee inleidingen die niet altijd evenveel volgbaar zijn, maar dit ligt dan misschien wel vooral aan de namiddagmoeheid - laten we maar zeggen dat de jetlag ook nog zijn slopende werk doet en dat het niet alleen aan de lange avond van gisteren te wijten is...
Ieder moment is goed om van het aangename zomerzonnetje van Baguio te genieten. En als we ons op aanraden van de grootoom van medereiziger Elke, pater Lode Wostyn, door blinde masseurs/masseuses in een massagekliniek onder handen laten nemen, heeft veel negatieve energie ons lichaam kunnen verlaten...
Het lijkt een rustige avond onder elkaar te zullen worden in de plaats waar we logeren...

Dag 4: Eerste dag Baguio

Zo, onze eerste dag Baguio zit erop!
Deze morgen kregen we van de decaan een introductie op de inleiders van het het 4-daags seminarie "endemic diseases in the Philippines", waarna de eerste docent ons te woord stond. Daarna legde een student ons uit waarvoor het MOMFI staat: studenten en dokters van het Universitair Ziekenhuis zorgen ervoor dat tijdens hun vrije tijd de bewoners van de meest verwijderde gebieden de eerste gezondheidszorg wordt toegediend. Zoals beloofd krijgen zij uit de opbrengsten van de wekelijkse KULAK-broodmaaltijden op dinsdag in de Zweetkelder 1000 euro om de basisgezondheidszorg aldaar mee te helpen verzekeren.
Na de middag worden de nodige euro's in pesos gewisseld om, eens de inleidingen van opnieuw 2 professoren van de Medical School van de Saint Louis University voorbij, naar de Super Mall te gaan, ons te laten imponeren door de schittering van de vitrines en, zonodig, enkele inkopen te doen. Intussen is de vermiste bagage op de middag toegekomen in Baguio, zodat de ontriefden geen beroep meer moeten doen op de goedheid van hun medestudenten.
Na het avondmaal gaan we op zoek naar illegaal gekopieerde, en dus goedkope CD's. In tegenstelling tot vroeger jaren zijn die niet meer zo algemeen beschikbaar.
We zakken dus af naar een lokale pub - niet de Rumour's in de Session Road - want met 20 is die te snel volzet; maar in de pub met crooners die alleen maar Amerikaanse nummers spelen, maakt men snel plaats voor zo'n grote groep. Na een paar goedkope Red Horses of coctails durven ook wel een paar van onze studenten de gitaar ter hand te nemen om Mia van Gorki of Metallica in te zetten. Bij de inzet blijft het evenwel...
Sneeuw is hier niet te bespeuren, de zon geeft lekkere warmte (koeler dan in Manila!) en we dromen de dag van morgen stilaan tegemoet waarbij het het Universitair Ziekenhuis zullen induiken...

Dag 1-2-3: Pech op onze weg...

Toen we zaterdagmorgen omstreeks 7 uur goed op tijd richting Parijs vertrokken hadden we niet in het minst kunnen vermoeden dat het, vanavond maandag, een aankomst in Baguio zou worden met meerdere hindernissen...
Dat de zekering van de ruitenwisser van de nieuwe bus gesprongen was - toch wel nodig bij regenweer op een autostrade - was maar klein bier bij wat zou volgen. Vlot ingecheckt, stonden we zaterdag omstreeks 13h klaar om te boarden, toen de mededeling kwam dat we pas om 15h15 zouden kunnen instappen wegens een electronisch defect. Om 15h15 werd het 17h45... En toen omstreeks dat uur links en rechts door de verantwoordelijken van de luchtvaartmaatschappij nog eerder paniekerig werd rongebeld, zagen we de regenbui al hangen. De vlucht werd uitgesteld tot zondagvoormiddag. Ontgoocheling alom, vooral omdat Hong Kong voor vele medereizigers maar een tussenstation was om door te vliegen naar Hanoi, Manila, Tokio enz... Zouden we daar nog wel vlot verbinding kunnen krijgen? Er werd meegedeeld dat we in Parijs mochten overnachten in het Pullman Hotel en dat we er met bussen heen zouden worden gebracht.
Na die eerste overnachting in Parijs werden we op zondagmorgen vroeg gewekt en met meer dan 300, na een ontbijt, opnieuw naar Charles de Gaulle gebracht om zogezegd om 11 h op te stijgen. Vlug werd duidelijk dat dit niet zou lukken omdat, naast die grote groep, de computers ook niet echt hun werk wilden doen. Over verbindingen in Hong Kong durfde men niets garanderen. We besloten om, als we in Manila raakten, onmiddellijk door te reizen naar Baguio: Paters Marc Lesage en Eugene Van Ackere werden vanuit Parijs hiervan op de hoogte gebracht. Naast de luchtvaartmaatschappij beloofde ook het reisbureau zijn best te doen om ons vanuit Hong Kong in groep op het vliegtuig naar Manila te zetten; maar niemand kon iets beloven...
Toen na tellen en hertellen (het aantal ingecheckte personen klopte niet met het aantal dat geboard was) stegen we, met veel onzekerheid, op uit Parijs omstreeks 13h45. Zo'n 11h later (+7h tijdsverschil) kwamen we om 7h45 deze morgen in Hong Kong aan.
Zouden we nog samen snel in Manila raken? Overnachting in Manila hadden we afgezegd, maar zou de busmaatschappij alles geregeld kunnen krijgen om ons later op te pikken? Na vooral de handige tussenkomst van Prof. Callewaert was alles toch in orde en konden we tegen 9h samen het vliegtuig op naar Manila.
Maar ten einde is de lijdensweg op dit moment nog niet, want toen we deze middag tegen 11h30 de bagage verzamelden, bleek die van 4 studenten nog in Hong Kong te staan... Men beloofde ons die met de volgende vlucht naar Manila te sturen en deze zal ons morgen worden bezorgd!
Na een 7h durende busreis bereikten we uiteindelijk deze avond Baguio, waar Eugene ons stond op te wachten. Na een avondmaal betrokken we onze kamers, testten we een eerste karaoke-bar, en na een eventueel verfrissend bad en een verkwikkende slaap kijken we al uit naar morgen.
Om een lang verhaal kort te maken: in plaats van in twee dagen deden we er drie dagen over om onze bestemming te bereiken; we missen nog bagage welke ons morgen zou moeten worden bezorgd; door het schrappen van een overnachting in Manila, zitten we evenwel nog steeds op schema!
Hopelijk hebben we van het ergste op deze studiereis al ons deel gehad...