Dag 14: Naar Mayoyao; pech op de weg part 2

De weg van Banawe naar Mayoyao is slechts 40 km en neemt met een een sterke terreinwagen zo'n 3 uur in beslag. De vans geladen met studenten en bagage, zullen er zeker meer over doen, that's for sure. Deze weg lijkt namelijk op een slecht onderhouden 'boskarierre' en als je op bepaalde momenten een tegenligger moet kruisen met aan de linkerkant een rotswand en rechts een afgrond dan vraagt dit tijd en behendigheid van de drivers om de klus te klaren. So far, so good tot een van de vans meer en meer lijkt te slepen tegen de stenen waaraan een lekke band ten grondslag ligt.
Dit is snel verholpen tot een van de vans op 9 km van Mayoyao lijkt achter te blijven. Gaan kijken lijkt de enige oplossing en olieverlies met motorpech ligt aan de oorzaak... We rijden met de pick-up en een van de vans door naar Mayoyao, zetten er de eerste groep studenten af, keren met een jeep terug die de van vanuit de bergpas sleept tot het katholiek parochiaal centrum. We eten iets later ons middagmaal dan voorzien en trekken in op onze eenvoudige slaapgelegenheid. Nadien bezoeken we het lokale hospitaal en trekken met enkele extra 4X4's de bergtoppen in naar het viewpoint in de hoogte. Wat we hier zien aan panorama over de rijstvelden, zo goed als zeker 300 graden, is ongelooflijk!
Na het avondmaal hebben de vrienden van de parochie ons, als verrassing, een avond bezorgd met lokale muziek (gong) en dans; ook onze meisjes zetten in local weaving hun beste beentje voor. Voor de jongens ontbreekt de string en zij dansen dus niet mee... Hierna zingen de locals spontaan enkele liederen die een mix vormen van nationale lokale fierheid, persoonlijke Filippijnse trots, verheerlijking van de natuur, religieuze emotie... Wanneer ze ons om een zingend antwoord vragen, ervaren we hoe groot de culturele tegenstelling wel is... Bij een stukje taart, rijstwijn of een biertje genieten we rond het kampvuurtje na, en na de wederzijdse slot- en dankwoordjes zoeken we ons bedje op...

Dag 13: Naar Hapao

Na onze eerste overnachting in Banawe trekken we erop uit naar Hapao waar zich tussen de rijstvelden een klein kerkje bevindt dat enkel via de 'rijstpaden' te bereiken is. We bereiken na enkele kilometers evenwichtsoefening en overwinning van onze hoogtevrees een kleine zwavelhoudende warmwaterbron. Maar nog heerlijker lijkt het onder een stralend zonnetje ons af te koelen in het klaterende en bruisende riviertje naast de bron. Na de pic-nic zoeken een paar waterratten nog even het water op, maar het zonnen valt ook wel in de smaak. Na onze wandeling terug tussen de rijstvelden bezoeken we het Hungduan Municipal Hospital waar opnieuw slechts een beperkt aantal patiënten aanwezig is... Men heet er ons van harte welkom en hoopt er ons terug te zien, om ons bvb vrijwillig in te zetten of met medisch materiaal... Wanneer we in het ziekenhuis zijn valt de electriciteit uit. Maar dit is niet alleen een Filippijns probleem, als onze geruchten juist zijn. Alleen had ook Banawe bij onze aankomst geen electriteit, tot ver na het invallen van het donker omstreeks 18h. Gelukkig kan ons hotel terugvallen op een generator die nodig is om ons avondmaal klaar te maken. Tegen 19h zien we tegen de helling de lichten aanflikkeren: het euvel is opgelost. Opnieuw sluiten we onze avond af op het terras: notities makend over deze reis, kaartend of luisterend naar een mogelijke oplossing voor een eeuwenoud probleem uit de fysica...

Dag 12: Naar Banawe

Op weg naar Banawe wordt duidelijk hoe ieder jaar opnieuw de wegeninfrastructuur er beter op wordt. Er wordt, aan de kant van de Mountain Province alvast stevig gewerkt aan de verbindingsweg tussen Bontoc en Banawe. Na een tussenstop in een lokale Barangay waar de eerste prachtige beelden van uitgestrekte rijstvelden zich laten op gevoelige plaat leggen, en heel wat kronkelen bereiken we Ifugao via Polis Mountain (bewakingspost van het leger) waar we ons dicht bij de wolken bevinden. Daarna dalen we af naar Banawe waarvan we plots het begin van de vallei zien. Dit prachtige landschap, dat het resultaat is van het samenspel van natuur en cultuur, bestaat volgens de lokale overlevering reeds van 1000 vr Chr. Aan de verschillende viewpoints bevinden zich heel veel winkeltjes waar, na de pic-nic, heel wat houtsnijwerk wordt aangekocht dat straks menige Kortrijkse studentenkamer of als geschenkje de ouderlijke huiskamer zal versieren. Terwijl we de lokale bewoners het hout zien carven, wandelen we onder een stralend zonnetje de weg stadinwaarts naar beneden.Na onze intrek in het hotelletje trekken we naar het (evangelische) Good News Clinic waar zoals in menig private hospital weinig zieken aanwezig zijn. In het lokale publieke Municipal Health Care Unit lijkt men het die dag drukker te hebben gehad. Na het avondmaal wordt nog wat nagekaart op het terras dat bij klaarlichte dag uitzicht heeft op de rijstterassen.

Dag 11: Naar Mainit

Nog een geluk: deze morgen stond er toch geen 'hond en vis' op het menu: op 1 april konden ze vis noch hond meer leveren...
We vertrekken vanuit het centrum Teng-Ab nog hogerop richting Mainit langs een veredelde gravé-weg met een paar betonstroken waarop twee gemotoriseerde voertuigen elkaar nauwelijks kunnen passeren. We bereiken na een 10-tal kilometer (=45 minuten) met prachtige vergezichten, de Barangay Guina-ang. Waren gisterenavond bij het kaartspel hearts, diamonds, clubs of spades troef, hier is het poverty... In kleine platen hutjes van 4 op 4, omringd door rijstveldjes, (over)leeft men vaak met een kleine tien mensen samen. We splitsen ons in groepjes op en lopen eens tussen de huisjes door, of leggen aan de hand van een wereldbol uit de klas aan enkele tienermeisjes uit dat niet alle blanken Americanos zijn, maar bvb ook uit Europa kunnen komen.
We wandelen nog een 3-tal kilometer verder naar een nog groter "hol van Pluto", nl. Barangay Mainit, maar dit om een heel speciale reden... Misschien heeft de theologische commissie van het Vaticaan het 'voorgeborchte van de hel' vorig jaar afgeschaft, en toch moet die nog bestaan denken wij sinds vandaag. Mainit (15 km van Bontoc) is bekend om zijn warmwaterbronnen en de zwavelhoudende dampen die zij afscheiden. Tussen de huisjes van 'krot en kompanie' bereiken we met enkele spelende jongetjes de plaats waar het water zich stomend en brobbelend een weg naar het aardoppervlak zoekt. Helse warmte, adembenemende zwaveldampen. (Zou Lucifer hier toch nog ergens rondwaren?) Voor de bewoners van dit boerengat is deze bron blijkbaar de normaalste zaak van de wereld, voor ons veeleer een wonderlijk fenomeen van onze Moeder Aarde.
Na de pic-nic ter plaatse in wat op zijn Filippijns ooit eens wellness-center wordt met zwavelhoudende baden, keren we Bontoc-waarts terug. De studenten houden zich nog wat bezig op de jaarlijkse lokale cultuurmarkt Lang-ay, vanwaar ze misschien nog enkele traditionele handicrafts voor jullie als cadeautje meebrengen...

Dag 10: Bontoc

Na het ontbijt, waarbij voor Thomas het Happy Birthday (20!) wordt ingezet, blijven we in Sagada nog wat hangen in de Municipal Hall waar enkele dokters de bloeddruk komen nemen en diabetestests uitvoeren en daarrond vorming proberen te geven.
In Bontoc bezoeken we het volkenkundig museum waaraan de persoonlijke collectie van Zr. Basile Gekiere, afkomstig uit Dentergem (zuster van de Jacht) ten grondslag ligt. Deze uitgebreide verzameling bestaat uit artefacten en rituele objecten van 7 verschillende etno-linguistieke groepen uit de Cordillera's die dikwijls allemaal onder de noemer Igorots werden aangeduid. Er worden heel wat ansichtkaartjes gekocht die morgen, dinsdag, op de bus zullen gaan: wanneer komen ze bij jullie aan?
Na het middagmaal in Teng'Ab, het bisschoppelijk centrum van het apostolisch vicariaat, nemen we voor 2 nachten intrek in onze kamers. Daarna krijgen we een rondleiding in het lokale provinciale ziekenhuis: een dame geeft ons omstandig uitleg en leidt ons rond in de heel verschillende diensten en vraagt of wij hen geen (tweedehands) computer kunnen cadeau doen... Na dit medische luik gaat elk een beetje zijn eigen weg in de stad, bvb door eens de karabau's van dichterbij te gaan bekijken aan het water. In plaats van met de vans de berg op te rijden naar het bisschoppelijk pastoraal centrum, nemen alle studenten voor de eerste keer een tricycle. In het centrum nemen we rustig de tijd om met een prachtig zicht vanaf de berg Bontoc te bekijken. In de avond worden de kaarten bovengehaald, trucjes uitgehaald, geschaakt in het groot... En wat we niet mogen vergeten: na de chocolade-ijs (een deugddoende verfrissing in het warmhete Bontoc) drinken we op de gezondheid van de jarige van de dag (er volgen er namelijk nog enkele...). Eugeen moet nog een aankondiging doen: hij heeft niet kunnen vermijden dat morgenochtend dogmeat en fish op het menu staan bij het ontbijt...

Dag 9: Sagada

Sagada is de nummer 2 in de toeristische gidsen die de bergprovincie beschrijven. 's Morgens vroeg (voor ons toch) worden we uit onze slaap gewekt door een fanfare in de verte: ze begeleidt de stoet van oud-studenten van de lokale school die jaar per jaar in de stoet mee opstappen; enkele jongeren voeren een lokale traditionele dans uit op de tonen van een gong.
Sagada heeft zijn vermaardheid te danken aan de ondergrondse grotten waaronder de Lumiang Cave (een beetje zoals ons grotten van Han). De afdaling in de cave is een hele belevenis en vereist stevig schoeisel, hoewel dit voor onze Filippijnse gidsen een klusje is dat zij verrichten op hun 'sloffen'. De vleermuizen kwetteren boven onze hoofden en kijken niet om naar onze menselijke aanwezigheid om hun uitwerpselen rijkelijk rond te strooien... Alle studenten wagen zich door de ondergrondse beek en wrikken zich lenig door de speleologieholte om het tweede deel van de grotten te betreden. Anderhalf uur later bereiken allen (al dan niet met een lichte blauwe plek) de uitgang van de grotten.
Op de terugweg slaan we met onze gidsen een zijweg in om de opeengestapelde coffins te bezoeken bij de ingang van de Burial Cave. Eeuwenlang (tot voor de kerstening begin 19de eeuw) behoorde het tot het dodenritueel van de inwoners van Sagada om hun overledenen tegen de rotswand op te tassen of op te hangen.
Na een pic-nic en douchebeurt bezoeken we na de middag het private episcopaalse (anglicaanse) St. Theodore's Hospital waar dokter, verpleegsters en personeel zitten te wachten op patiënten... Achter de Anglicaanse kerk gaan we op weg naar de Echo Valley waar zich nog een paar hanging coffins bevinden. Wanneer we door het christelijke kerkhof wandelen grazen de koeien op hun gemak tussen de graven en zit een groepje jongeren op de zerken te lachen en te praten: iets wat wij ons moeilijk kunnen inbeelden...
Enkelen gaan terug naar de winkeltjes in het dorp, anderen gaan mee naar de zondagsmis van de katholieke parochie. Tot onze verrassing komt er nauwelijks iemand opdagen van Sagada zelf (er was het feest van die dag!) tenzij enkele lieve misdienaartjes van de aanpalende Barangay en 3 lokale mensen. Wanneer de pastoor Fr. Eugeen ziet laat die aan hem het zondagswerk over. Na de mis voeren we - in een regenbui - de misdienaartjes naar huis en bezoeken we de lokale barrio waar zij wonen. 's Avonds eten we samen 'vrij westers' in het Yoghurt House, en wordt onze laatste avond Sagada afgesloten in de lokale pubs...

Dag 8: Van Baguio naar Sagada

Deze morgen vroeg verlieten we definitief Baguio richting Sagada. Twee Filippijnse studenten geneeskunde, Michael en Vincent vergezellen ons. Op onze weg naar Sagada stoppen we in het Atok General Hospital van Sayangan waar we een rondleiding kregen door een van de verpleegsters. Er waren deze zaterdagmorgen in dit kleine ziekenhuisje een paar patienten aanwezig, waaronder een kindje dat enkele uren voordien het levenslicht zag. Enkele lokale jongens spelen een partijtje basketbal tegen An-Sofie en Bieke. We eten in een treffelijk restaurantje een stuk verder. Wanneer we op de markt van Abatan stoppen bezoeken we het Local Health Care Unit, waar een dokter ons info geeft over hoe aan geneeskunde wordt gedaan in een klein dispensarium. Aangezien er door enkele de nacht ervoor niet zoveel werd geslapen, wordt deze schade gedeeltelijk ingehaald tijdens de rit naar Sagada: daarmee ongaat ook wel enkelen de mooie landschappen van de Cordilleras die we binnenrijden. In vergelijking met vorig jaar is men aan de weg naar Bontoc, waar we de afslag naar Sagada moeten nemen, dankzij de duidelijk geafficheerde hulp van presidente Gloria M. Arroyo, druk aan het werk. Aangezien men geen omleidingen kan organiseren, worden op heel onregelmatige plaatsen aan een kant van de weg stukken beton aangelegd: ooit - volgend jaar? - zal de puzzel wel eens samenvallen. De eerste regen overvalt ons, als dit jullie kan troosten... Eens in Sagada nemen we onze intrek in het hotelletje en nemen het avondmaal. Daarna wat ruimte om nog wat te drinken en na te praten, onze mails te checken, of hun bedje op te zoeken...